Eit musikalsk teppe, ei topografisk reise

Kva var det me fekk oppleva, me som var til stades i domkyrkja i Stavanger under fullmånen 8. august 2025? Ein insisterande dronelyd, ei heksegryte av jazz og 80-talls synth og elektronika og klassisk kammermusikk av fløyelsmjuke pianomelodiar, strykerharmoniar, eit plink-plonk-xylofon-aktig instrument eg ikkje ein gong veit namnet på, ein leken maktdemonstrasjon av ein skøyeraktig og sjølvsikker komponist. Eit verk og ei gåve ein 900-åring verdig.

Dette er ikkje ei musikkanmelding, og eg er ikkje musikkanmeldar. Men eg kan eit og anna om kulturelle opplevingar. Eg veit at eit hedersteikn når ein oppsøker ei kulturell oppleving er når ein reagerer med WHAT IS IT I LIKE IT.

Eit anna hedersteikn er når ein kjenner at musikken er så stoffleg og tjukk at han legg seg utanpå kroppen som eit hårete teppe og kryp inn i brystet, i halsen, i armane, han insisterar på at du tar han heilt inn. Eit tredje hedersteikn, nei vent, det kjem eg tilbake til.

Kaada har med seg Christian Ihle Hadland på piano, Andreas Brantelid og Jaakko Pulakka på cello, Pirmin Grehl på fløyte, Eli Storstein på klarinett, Bastien Ricqueborg på perkusjon, Davis Sliecans på bratsj og Thomas Eide Torstrup på orgel, musikarar som får skine både kvar for seg og saman.

Dei startar med eit roleg alvor, eller ærefrykt for historien i veggane kanskje, med dronelyd i botn og ertande korthogde fløytetonar. Nokon i publikum lukker augene.

Så knitrer og sprakar det i rommet og fløytelydane blir skarpare, nesten hylande, eg veit ikkje om det er meininga, men lydbiletet sender tankane til heksebrenning og dei andre delane av historia vår som ikkje er av det stoltaste slaget.

Vidare tar tempoet seg opp, musikken og tankane vandrar vidare til sci-fi, klaveret spring lett av garde, plutseleg er me i det putrande laboratoriet til ein halvgal professor, før galopperande hestar tar oss vidare til strykarharmoniar som er så mjuke at ein har lyst å legge seg ned i dei som ei seng.

Heile tida denne forhandlinga mellom harmoni og disharmoni, mellom avslapning og aktivering, mellom medhårs og mothårs, mellom humor og alvor, mellom fortid og framtid. Og av og til følelsen av å bli kødda med. Kødder han med oss? Det er greitt, la han kødde.

Hypnotiserande, suggererande, messande, tjukt, eit heimsøkt tivoli, ei cinematisk topografisk reise, og heilt til slutt eit stormande hav som fyller kyrkjerommet. Nokon i publikum ser i taket.

Eg nemnte eit tredje hedersteikn, og det er dette: Når ein føler at tyngdekrafta blir bitte litt redusert og ein strekk seg liksom oppover mot noko større enn seg sjølv.

Dirra kvar einaste stein i kyrkja, som Kaada ville? Ja, og sikkert kvart einaste kranium og kvar einaste tannfylling og kvart einaste epitafium og kvar einaste skjønne kulturkjerring og kvar einaste smilande kulturgubbe, og eg trur jammen dei dirra, cruiseturistane ute på torget og.

Musikk er kjensler satt i system, sa ein til meg ein gong. Ja. Sånn er det. Eit underleg, uføreseieleg og fortrollande system.